Algauw had hij het grootste gedeelte van zijn 'gang' alweer verzameld. Martins vaste vriendengroep bestond voornamelijk uit de sportieve en populaire jongens van school, Cynder, een klein meisje wat als 'het zusje' werd beschouwd, Martin zelf en enkele van de 'top-class' meiden van school. De meiden die voldoende aantrekkingskracht hadden om gewaardeerd en gerespecteerd te worden door een stel puberale jongens die vrouwen voornamelijk als een tijdelijk eigendom zagen.
Alleen het 'kleine zusje' ontbrak nog. In het verleden was Krissie dat zusje geweest, toen die er niet meer was werd Angela de plaats vervanger, en nu ook die niet meer op zou komen dagen moest de groep een nieuw klein meisje zoeken.
"Ik ga even checken waar ik slaap.." Uitte Martin na een tijdje bijgepraat te hebben. Dus hij draaide zich een kwartslag om, en met zijn sporttas over de ene schouder en zijn dakine over de andere slofte hij richting de dormgebouwen.
De groep splitste zich op. Cynder werd geëscorteerd door de andere meiden naar het gebouw van de meiden, terwijl de jongens als een stel goed opgevoedde pups achter Martin aan liepen.
Eenmaal binnen beukte de reusachtige knul de bruggers die voor het lijstje stonden ruw opzij. Martins helderblauwe ogen tuurden door de glazen van zijn bril naar het lijstje -wat hij nu dus ook kon lezen XD- om vervolgens zijn eerder vrolijke grijns te laten afzakken.
"
Meneer, zou ik er misschien eventjes bij mogen?"
Een klein manneke -overduidelijk brugklas- trok aan de onderkant van Martins trui om duidelijk te maken dat hij ook wilde zien wat er op de lijsten stond. Maar mede dankzij Martins nu niet al te beste humeur, greep hij het kereltje bij zijn kraag en sleurde hem omhoog tot hij op ooghoogte zat. Zijn blauwe kijkers staarden het kind dwars door zijn ziel aan, en dat was het punt waarop het mannetje door had dat hij een vreselijke fout was begaan.
"Nee.." Bromde Martin laag als antwoord. Vervolgens haaldde hij zijn vuist naar achteren en in een mum van een seconde ramde hij het manneke voor zijn onschuldige smoeltje, hard genoeg zodat hij vele meters verderop het beton van de muren nog beschadigde.
Martins volgelingen deden beduusd een pasje achterwaarts, al was Martin zijn ergste frustratie over het feit dat hij met Dante op de kamer zat al wel kwijt nu. De makkelijkste manier om voor hem zijn woede kwijt te kunnen was om iets neer te slaan, en dan het liefst iets wat onschuldig was en niks verkeerd had gedaan.
Hij rolde kort met zijn knokkels, hees zijn tas wat beter op zijn schouder en liep de trappen op naar boven, richting kamer 27 waar hij zou verblijven. Een geërgerde zucht rolde over zijn lippen toen hij keek naar de gouden, gekrulde getallen die '27' aangaven en de naamplaatjes die daaronder hingen.
Dante de Graaf
Martin Demitrova
Nadat hij hem van het slot had gehaald ging de deur soepel open. Martin claimde het bed bij het raam. Niet alleen omdat de frisse licht goed was voor zijn astma, maar ook omdat dat bed een flink stuk langer was dan het andere en Martins voeten op die manier tenminste warm bleven.
Hij smeet zijn tassen midden in de kamer op de grond en plaatste zich comfortabel lang uitgestrekt op zijn bed. Hij lag op zijn rug en vouwe zijn armen achter zijn hoofd, zijn blik op het witte plafond boven zich gericht.
