Wrong With Magic

[LeKirst]

Drake glimlachte zwakjes toen hij Guen aan zag komen lopen. Enthousiasme was nooit echt zijn sterkste punt geweest, ookal voelde hij zich warm vanbinnen toen hij haar aan zag komen lopen.
Nadat ze achterop was geklommen en haar armen om hem heen had geslagen ontstond er een klein, rood blosje op Drake's wangen. Datzelfde blosje wat daar altijd was als Guen bij hem in de buurt was, en hij betwijfelde of het ooit nog weg zou gaan.
Hij ging er maar vanuit dat het nu okay was als hij wegfietste. Echt behoefte om een gezellig praatje te maken met haar broer had hij namelijk niet. En daarnaast had hij ook het lef niet om Guen aan te spreken, bang dat hij zich opnieuw zou moeten schamen voor wie, of beter gezegd, wát hij was. Wat dat betreft kwam het misschien wel goed uit dat Guen zelf ook niet echt het spraakzame type was, dan konden ze tenminste samen in totale stilte leven.

Hij zette zijn beide voeten op de trappers en fietste richting school. Het was niet al te ver weg, dus echt buiten adem was Drake niet toen hij het schoolplein op reed. Zijn gezicht vertrok even omdat zijn remmen een pijnlijk piepend geluid maakten toen hij afremde. Hij zette zijn fiets stil en tilde Guenevere met enige handigheid van zijn bagagedrager af. Het was in zijn voordeel dat ze niet zo groot en zwaar was, dat maakte het tenslotte voor hem makkelijker om hij zelf ook niet zo groot en sterk was.
Hij wendde zijn blik ongemakkelijk af naar de grond. Hij wilde niet dat ze hem in de ogen keek, zelfs bij Guen bleef hij zich dan ongemakkelijk voelen.
Hier zouden hun wegen zich tijdelijk moeten scheiden. Drake moest naar zijn dorms en Guen naar de hare, maar hoe zei je zoiets zonder iets te zeggen? Niet dus, je maakt de situatie gewoon extreem awkward door voor iemand te gaan staan en naar de grond te gaan staren. Obviously.

[LeKirst]

Net toen hij richting de plek wilde lopen waar een flink aantal mensen zich hadden verzameld, voelde hij een hand op zijn schouder. Aan de manier van bewegen en de vorm van de hand leek het die van een meisje te zijn.
"Hey, Sam, je bent de meisjes dorms in gelopen." Haast meteen ontstond een rode kleur van schaamte op Sam's wangen terwijl hij zich stotterend pobeerde te verontschuldigen. "Het is niet erg hoor, ik breng je wel even naar het andere gebouw."
Zonder verder nog een woord gezegd te hoeven hebben werd zijn hand vastgepakt en bracht het meisje, wiens stem hij overigens niet herkende, hem naar de dorms van de jongens toe. Daar liet ze zijn hand los en kon Sam weer voor zichzelf zorgen. Behalve dat hij soms een foutje maakte, kon Sam prima zelfstandig zijn, en hij ergerde zich er soms aan dat mensen altijd dachten dat hij hulpeloos was.
Hij liep richting de plek waar de meeste mensen zich verzameld hadden en zette zijn reukvermogen op een wat hoger niveau, totdat hij de geur van papier opving. Hij volgde het spoor en tastte met zijn handen de muur af totdat hij op het papiertje stuitte. Daar kalmeerde hij zijn reukvermogen weer en zette zijn tastzintuig meer aan het werk. Hij voelde de afdrukken van de inkt onder zijn vingers door glijden. Na even gezocht te hebben voelde hij zijn eigen naam onder zijn vingers, daarna de naam van ene Cloud, waar geen achternaam achter stond, vreemd genoeg. Uiteindelijk stuitte hij op het kamernummer.
Hij wurmde zich door de menigte heen en daarna de trappen op, naar de juiste kamer. Zodra hij de deur had geopend snoof hij onmiddellijk de geur van een andere jongen op. Dit zou Cloud moeten zijn.
Hij activeerde kort zijn echo-locatie zodat hij een klein idee had van hoe de knul eruit zag, en na dit alles in een mum van een seconde gedaan te hebben vond hij van zichzelf dat hij wel een goed beeld had gekregen van zijn toekomstige kamergenoot.
"Goeiemorgen.." Begroette zijn warme stem Cloud, gevolgd door zijn hand die hij kort op stak. Zijn koude, blinde ogen staarden gevoelloos recht voor uit, maar onder zijn neus straalde een vrolijke glimlach.

[LeKirst]

Nadat de groep in tweeën was gesplitst was Cynder op een degelijke twee meter afstand achter de andere meiden van het groepje aangelopen. Ze had het meestal niet zo op dat soort 'mooie meisjes'. Onbewust was het misschien een vorm van jaloezie, maar daar zou ze natuurlijk nooit aan toegeven. Cynder was zelf niet lelijk, maar ze was op een andere manier mooi. Meer mooi in gezicht, mooi in haar haar, in plaats van oppervlakkig mooi in het lichaam.
Een vage glimlach stond op haar gezicht, ze was wel nieuwsgierig naar met wie ze op de kamer zou komen. Ze liep dan ook vlot door naar binnen en meteen door naar het lijstje.
Cynder Savage + Chelsey Neon. Kamer 41
"Chelsey Neon hm.." Mompelde ze zachtjes. Ze herkende de naam niet, dus ze was vast nieuw.
Cynder zuchtte zachtjes, kamer 41. Dat was de vierde verdieping, veel trap lopen dus. Ze hees haar tas wat beter over haar schouder en hopte de trappen op. Daarna gooide ze glimlachend de kamerdeur open.
"Hallootjes!" Riep ze enthousiast naar haar nieuwe kamergenoot.

[Once_Upon_A_Time]

"Beep, Beep, Beep, Be-"
Lizz haalde langzaam haar hand van haar wekker af en zat toen rechtop in haar bed. Ze gooide haar deken van haar af en nam een momentje om te wennen aan de koude lucht die haar kwam begroeten na de warmte van haar dekens. Ze stond op en slofte naar haar badkamer om haar tanden te poetsen. Na dat ze haar tanden had gepoetst waste ze haar gezicht met koud water om een beetje wakker te worden. Ze kamde haar lange roze lokken en liep haar inloop-kast in m haar outfit voor deze dag te bepalen.
Toen Lizz bezig was met het maken van haar ontbijt had ze een zwarte skinny jeans, een grijs topje, en een losgeknoopte blouse met rode, donkerblauwe en grijze ruiten. Haar mauwen waren opgestroopt en om haar linkerpols had zo'n tien tot vijftien dunne armbandjes met daartussen nog een horloge. Als finishing touch had ze nog een grijze beanie op, en haar make-up natuurlijk.
Ze at een roerei met wat verse kruiden en wat toast er bij. Ze ruimde haar tafel af en dronk haar laatste slok thee op voordat ze haar tassen ging pakken. Ze pleurde alle spullen die ze mee wilde nemen in een dof groene reistas en alle spullen die ze direct nodig zou kunnen hebben in haar leren schooltas.

Ze controleerde snel of ze wel alle ramen had dicht gedaan en het gas en water had uitgezet voordat ze naar haar kapstok ging. Ze trok haar grijze trenchcoat met zwart leren mouwen aan voordat ze naar buiten stapte. Op de oprit stond alleen haar eigen auto wat betekende dat Bruce al weg was. Bruce was haar neef en woonde bij haar in huis. Ze kon goed voor haar zelf zorgen en stel dat er een inbraak of zoiets was, dan was de dief in alle waarschijnlijkheid in groter gevaar dan zij zelf was. Toch was het fijn om iemand anders in het huis te hebben dan alleen haarzelf.
Niet dat dat nu nodig zou zijn met het nieuwe dormplan. Ze had echt geen zin om haar luxe villa achter te laten, de villa die ze had gekocht met een "erfenis van een rijk familielid". Ach, er was niet echt iets aan te veranderen dus ze moest het maar accepteren, hopelijk had ze een aardige kamergenoot.
Ze zette haar bagage in haar zwarte Maserati en reed naar school.
Eenmaal op school aangekomen zag ze Rachelle en Nicole staan en zwaaide in hun richting terwijl ze naar hun toe liep.
"Heey Rachie, heey Nicks" groette ze hun.
"Nog iets leuks gebeurd terwijl ik was?" Vroeg ze.

[LeKirst]

Martin kon het niet laten om toch wel enigszins butthurt te zijn over het feit dat die lul van een Dante niet eens de moeite kon nemen om een simpel 'hoi' over zijn lippen te krijgen. Vandaar dat zijn frustratie zich alleen maar meer opbouwde toen Dante heen en weer bleven lopen (die rusteloosheid ergerde Martin btw ook) en nog steeds niet fatsoenlijk kon groeten.
Toen Dante naast hem was komen staan om uit het raam te kijken, op een luttele halve meter afstand van hem, hadden zijn ogen zich iets vernauwd, afwachtend op één of andere onnozele opmerking van Dante. Maar die opmerking bleef uit.

Nadat Dante de kamer had verlaten sloeg de chagrijnig geworden Martin zijn benen over de rand van het bed. Van plan om zijn kamergenoot een lesje te leren stond hij op en beende richting de deur. Pas daar drong het werkelijktot hem door dat hij voorlopig nog met hem zat opgescheept.
Een diepe, moedeloze zucht rolde over zijn lippen. Misschien moest hij zich er maar gewoon overheen zetten. Hij had pas geleden nog het advies gekregen om zich wat minder aan mensen te ergeren, omdat het beter was als Martin wat minder in de problemen zou komen.
Hij balde kort zijn vuisten, maar ontspande zich daarna, opnieuw diep zuchtend. Vervolgens liet hij de grauwe uitdrukking van zijn gezicht zakken en zette zijn schuine grijns weer op. Hij opende de deur en liep rap de gangen door. Uiteindelijk, halverwege de trap had hij Dante ingehaald.
"Hey! Dude, wacht even." Bulderde zijn basstem hem achterna. Martin legde zijn hand op Dante's schouder om hem tot halt te brengen.
"Als we de komende tijd met elkaar opgescheept gaan zitten, kan dat niet zo, we moeten echt wat beter met elkaar omgaan dan." Een wat serieuzere uitdrukking kwam op Martin's gezicht. En hoewel zijn helderblauwe ogen onrustig rondkeken om Dante's blik te vermijden, was hij wel oprecht in zijn woorden. Excuses aanbieden was niet zijn beste kant, maar dit was op zijn minst een goede poging van zijn kant.

[LeKirst]

"Volgens mij komt ze er net aan." Rachelle bracht haar hand als een indiaan die over de prairie uitkeek, boven haar ogen. Toen ze het meisje met het roze haar zag uitstappen knikte ze enthousiast om haar eerdere opmerking te bevestigen.
"Hey Lizz, goed weekend gehad? Naja, Nicooltje en ik hadden het net over onze dates voor het kerstgala. Ik moet als vriendin natuurlijk voor jou en Nicole een goeie date regelen.." Ze grinnikte zachtjes en frutselde een beetje aan een gat in haar panty wat op het punt stond nog verder te rafelen.
"Kijk, voor mij is er niet zoveel haast, zelfs als ik mijn stalkertje niet vind heb ik nog wat in reserve. Ik heb dit weekend zó'n leuke jongen ontmoet, prachtig lichaam, goed in bed, alleen een beetje onnozel, maar daar kan ik overheen komen." Rachelle haalde lachend haar schouders op.
"En verder heb ik uit betrouwbare bronnen *ehum* vernomen dat er ook al een bepaald aantal jongens om Nicole aan het strijden zijn. Dus, Lizzebis, dat houdt alleen jou nog over." Rachelle zette een aantal passen vooruit totdat ze vlak voor Lizz stond. Vervolgens boog ze een stukje voorover en legde haar voorhoofd tegen dat van Lizz aan.
"Dusss, Lizje van me, heb je al iemand op het oog? Dan gaan Nicje en ik voor je op jacht, toch Nicje?" Ze pakte Nicole's hand vast en trok haar mee in dezelfde positie als waarin Rachelle zelf stond. Rachelle had er tenslotte alles voor over om haar punt goed duidelijk te maken, en iets als 'schaamtegevoel' hoefde zij geen rekening mee te houden, ze had tenslotte geen schaamte.

[Jewel's]

Kay was op zijn dooie gemak naar de logeerkamer gelopen waar hij zijn alvast ingepakte koffer en zijn kussen pakte en naar de kamer verderop in de gang liep. Hij bekeek de naambordjes op de deur en zag dat hij inderdaad goed zat. Zijn naam en de naam van zijn kamer genoot: Tyler von Lowe, waren met sierlijke letters op de deur gezet. Kay zette zijn koffer neer en opende de deur waarna deze weer oppakte en op het lege bed neerlegde. Hij had zijn eigen kussen meegenomen omdat hij nog nooit goed geslapen heeft zonder zijn eigen, en dus wisselde hij deze om met het kussen dat al op bed lag. Met het schoolkussen onder zijn arm wilde hij teruggaan naar de logeerkamer om die daar neer te leggen en de rest van zijn spullen te halen, toen hij de deur achter zich hoorde opengaan en draaide hij zich om.
De jongen die in de deuropening stond, moest zijn kamergenoot zijn. Zijn verbaasde uitdrukking veranderde in een van een vrolijke puppy terwijl hij op de knul afstormde. Hij pakte met beide handen zijn beide handen vast en keek hem glimlachend aan.
"Jij moet Tyler zijn, hea?! Ik ben Kay. Ik keek er naar uit om je te ontmoeten.."
Hij ratelde hyper door terwijl hij Tyler met een hand meesleurde naar de logeerkamer om zijn spullen te pakken. Hij opende de deur en pleurde het kussen op het bed waarna hij vervolgens Tyler hand losliet en ability gebruikend een kartonnen doos vulde met artikelen uit de logeerkamer die van hem waren, waaronder een plant, een wekkerradio en een haarföhn, en deze vervolgens in Tyler armen duwde.
"Je helpt wel even toch..?"
Daarna pakte hij zijn toilettas en haalde hij de laatste kleding uit zijn kast waarna hij langs Tyler de deur uit liep naar hun kamer en fluitend zijn spullen inrichtte.

[Jewel's]

Guen was een klein beetje teleurgesteld dat de rit naar school al zo snel over was. Ze vond het fijn om met haar armen om Drake heen geklemd op zijn bagagedrager te zitten en rond te kunnen kijken. Haar hoofd sloeg wel wat rood aan toen Drake haar optilde. en van de fiets afzette toen ze aangekomen waren. Ze wankelde even toen ze op de grond ging staan omdat ze haar evenwicht een beetje kwijt was. Toen Guenevere voor haar doen stevig stond en zichzelf bij elkaar had gehaald na Drake's actie keek ze hem aan en glimlachte ze lief naar hem. Ze wist dat ze hem nu gedag moest zeggen, ook al wist ze niet precies hoe. Ze wilde niets zeggen, ze mocht niets zeggen, maar ze wilde ook weer wel graag iets zeggen. Na even te wikken en te wegen kwam ze tot een oplossing. Ze zag hoe Drake naar d grond staarde, ze wachtte even om te kijken of hij niet opeens op zou kijken en stapte toen voorzichtig maar vlug op hem af. Ze ging tegen hem aan staan en sloeg haar armen om hem heen. Een afscheidsknuffel, ze had het bijna niet gedurfd uit schaamte, maar ze deed het toch. En in haar hoofd bleef ze gedag zeggen terwijl ze daar bleef staan met haar hoofd op zijn borst gedrukt.
"Tot straks" zei ze in haar hoofd, nog een keer, maar ze had plots dor dat ze dat niet alleen in haar hoofd had gezegd, maar dat ze ook haar betoverende zachte stemmetje gehoord had. Ze liep Drake abrupt lost en sloeg een hand voor haar mond waarna ze hem even geschrokken aan keek.
Ze hoorde een toeter van een auto achter zich op dat moment. Haar broer was het schoolplein opgereden. Guenevere draaide zich om en liep naar haar broer. Onder het lopen draaide ze zich nog een keer op, glimlachte weer zo lief als zojuist en zwaaide kort maar zodra ze weer met haar gezicht in Bas' richting was, schoot ze in de stress. Ze mocht niet praten, ze kon het niet. Ze moest het Drake niet per ongeluk aandoen. Ze zou niet weten hoe lang het zou duren voordat hij uit die zombiestand zou breken als haar stem hem al in die stand gekregen had. Ze hoopte dat het niet zoveel invloed had gehad, want ze was altijd bang dat ze iemand voor eeuwig een hersenloze zombie zou maken. Ze wilde dat niemand aandoen en daarom hield ze haar mond. Dat ze haar mond kort open deed en twee woorden zei, zou niet zoveel risico op die stand geven, maar Guen was nooit voorzichtig genoeg. Als men niet wist dat ze wel kon praten, dan zouden ze ook niets tegen haar zeggen, waardoor ze niet gedwongen werd iets terug te zeggen. Nadeel was alleen dat ze er eenzaam van werd. Dus ze wilde Drake absoluut niet verliezen nu ze eindelijk niet alleen was.

[Jewel's]

Op het moment dat Dante een hand op zijn schouder voelde, stond hij stil, midden op de trap. Hij bleef zo staan, starend naar de traptreden onder zijn voeten totdat Martin was uitgepraat. Vervolgens draaide hij zijn hoofd en keek Martin boos aan. Toen pakte hij met zijn vrije hand de pols van Martin en haalde daarmee zijn hand van Dante's schouder. Martin mocht hopen dat hij redelijk vuurvaste handen had want dat vlammetje over Dante's hand was waarschijnlijk niet zo fijn op zijn huid geweest.
Nu draaide hij zich volledig om naar Martin en keek hem strak aan in de ogen.
"Nou moet jij eens goed luisteren, Martin. Het is geen Dude, maar Dante." zei hij kortaf terwijl Dante hem recht in de ogen aan bleef kijken alsof hij daardoor door hem heen kon kijken.
Dante was er helemaal klaar voor en helemaal klaar mee. Marin's woorden kwamen over als een kinderliedje dat de juffrouw van groep 2 je leerde op kleuterschool, er was geen waarde aan te hechten. Voor Dante in ieder geval niet.
"Wat beter met elkaar om gaan?" zei Dante verontwaardigd.
Wat beter met elkaar omgaan? Grapje zeker. Martin had zijn leven verziekstraald en nu wilde hij vergiffenis? Hij kon de schijt krijgen. Dan praatten ze toch lekker niet met elkaar? Martin's hoofd alleen al maakte Dante pissed, en hij wilde ook straks meteen naar de directie om kamerruil te regelen, want als Dante het echt niet meer zou kunnen inhouden, dan zou Onizaki met of zonder Martin's bijdrage de dorms met de grond gelijk gemaakt hebben, hoogstwaarschijnlijk. We moesten maar hopen dat het niet zover zou komen.
"Dat had je veel eerder moeten bedenken, lul." Voegde Dante eraan toe.
Vervolgens knipte hij kort in zijn vingers. Oogcontact met Martin had hij, dus zou Dante's illusie Martin bereiken. Dante leek zo meteen naar het dak te gaan en Dante zag grote kans dat Martin zo meteen er achteraan zou gaan terwijl Dante langs hem heen gelopen was om terug te gaan naar de kamer en daar op zijn de te gaan mediteren. Hiermee hoopte Dante even rust te hebben zodat hij dadelijk niet echt explodeerde. Natuurlijk zou Martin er op een gegeven moment achter moeten komen dat hij de verkeerde Dante gevolgd heeft. Meestal had men dat op het moment dat ze helder dachten. Zo niet, dan kon het nog wel even duren voordat Martin terug op de kamer was. Dante hoopte het laatste. Hij had echt geen trek om de eerste schooldag met frustraties en ergernis te beginnen.

[LeKirst]

Tyler liet zich als een lappen pop meesleuren door de jongen wiens naam hij niet wist. Had de jongen zich al voorgesteld? Hij kon het zich eigenlijk niet meer herinneren. Interessant was het niet. Op dezelfde manier waarop niks meer interessant was voor Tyler, niet meer door alles wat hij had meegemaakt.
Hij zuchtte kort toen hij allerlei spullen in zijn armen gedrukt kreeg. Wat wél zeker was, was dat zijn aanstaande kamergenoot een vermoeiende persoonlijkheid had. Hij was druk, hyper, en afleidend uit het staaltje ability-werk wat Tyler net zag, bleek zijn ability minstens net zo vermoeiend te zijn.
Tyler deed er niet moeilijk over. Met de doos met spullen in zijn armen liep hij terug naar hun kamer en zette de doos op het bed van de jongen. Vervolgens ging hij op de rand van het andere bed zitten en friemelde even aan het kleine eendje wat aan zijn ketting hing. Zijn smaragdgroene ogen staarden naar het vloerkleed, zijn gedachten compleet blank.
Tyler was niet het type persoon om zich druk te maken over de toekomst. Hij was ook niet echt het type persoon om zich druk te maken over het verleden. Eigenlijk was hij meer het type persoon wat zich werkelijk nergens druk over maakte, die zich nergens in interesseerde en wiens gedachten regelmatig op blank stonden.

Vandaar dat een kamergenoot die continu druk bezig was misschien problematisch zou worden. Voor hetzelfde geld wilde hij spelletjes gaan spelen of gezellig kletsen. Niet echt dingen waar Tyler zich mee bezig hield. Tyler genoot er vooral van om voor zich uit te staren en zijn gedachten op blank te zetten.