Wrong With Magic

[LeKirst]

Een roze/rode tint kleurde Drake's wangen toen Guen hem omhelste en een warme glimlach kroop op zijn gezicht, een glimlach net breed genoeg om een klein stukje van zijn vreemd gevormde kaak te ontbloten, al verborg hij dat haast meteen weer.
Hij stond er wel even van versteld dat ze 'tot straks' had gezegd. Dit was de tweede keer waarop hij heel eventjes het privilege had om haar beeldschone stem te horen, een stem zo prachtig dat hij zich er haast betoverd door voelde. Nu hij er zo over nadacht zou dat ook best wel eens te maken kunnen hebben met haar 'zeemeermin-zijn'. Drake wist wel een paar dingen ovr zeemeerminnen, en hij had ook gehoord van een legende over hu betoverende stemmen. Misschien was het wel de reden waarom Guen niet sprak?
Hij zag het zelf niet als een probleem, laat staan als een ovstakel om met Guenevere om te gaan. Hij hoopte alleen dat ze van dat spreken niet een gewoonte zou maken, want dan zou Drake zelf misschien wel moeten antwoorden. En in zijn geval was het niet zo zeer dat hij niet wílde spreken, hij kón amper spreken. Zijn al eerder genoemde, ietwat vervormde kaak en gebit, samen met zijn evenals onmenselijke tong lieten hem niet toe om fatsoenlijk te kunnen articuleren. Laat staan het vreselijke bestaan van de letter 'S'. Hij had tenslotte een stevige tien minuten nodig om het woord 'suikerstoot' uit te spreken. En bij zijn eigen achternaam, Rozenzoet, had hij het gevoel als hij zijn tong aan het wurgen was om zich voor te stellen.
Drake prefereerde dus de stilte. En hij hoopte dat zijn aanstaande kamergenoot niet een al te spraakzaam type was.

Nadat Guen was weggelopen trok hij zijn capuchon wat verder over zijn voorhoofd om nu ook zijn gele ogen te verbergen. Zo liep hij het gebouw van de herendorms in en liep meteen door naar het lijstje. Een enkeling die hem herkende deinsde in afgrijzen achteruit, wat voor Drak wel de ruimte liet om te kunnen kijken. Hij ondervond dat hij in kamer 28 zou overnachten met Bruce Anderson. Onbekende naam, niet heel vreemd, wel onhandig.
Terwijl Drake zich met zijn tas met spullen naar de kamer begaf dwaalden zijn gedachten opnieuw af.
Het verwonderde hem altijd hoe de VOBP bekend stond als een school voor *ehum* speciale gevallen, en hij de enige leek te zijn met een lichamelijke 'aandoening'. De andere kinderen zagen er normaal uit, sommigen zelfs ronduit extreem aantrekkelijk, maar hij liep erbij als een wandelende freakshow.

Aangekomen op de desbetreffende kamer zette hij zijn koffer voorzichtig neer en opende de rits. Een uit de kluiten gegroeide anaconda (nee, niet denken aan het nummer van Nicki Minaj a.k.a. Justin xD. Ik heb het over een echte slang) kroop de tas uit en wikkelde zich om de poot van Drake's bed heen. Daarna ritste Drake zijn schooltas open waardoor ook Pandora -ietwat beledigd- uit de tas kroop en zich rond Drake's nek en schouders plaatste. Haar kopje legde ze kalm op Drake's hoofd en zo bleef ze tevreden liggen.
Drake maakte het zichzelf ook comfortabel in de nis van de muur waar zijn bed tegenaan stond. Hij trok zijn knieën op en legde zijn armen eromheen, terwijl zijn gele ogen afwachtend naar de deur staarden.

[LeKirst]

Martin keek vuil terug naar Dante toen deze uit zijn slof schoot. He vlammetje wat tegen zijn hand brandde deed hem niet zo veel; hij had tenslotte de nog vele malen hetere vlammen van Dante op zijn huid gehad.
Hij stond op het punt om kwaad achter Dante aan naar buit te lopen, maar besloot het uiteindelijk niet te doen. Hij was godverdomme niet het hondje van die minderwaardige zak. Hij zou hem niet volgen en op zijn knieën smeken voor vergiffenis, nooit. Er rustte al genoeg last op Martin's schouders om enkele lastpakken op school in het gareel te houden. Het zou zeker niet in zijn voordeel zijn als iemand aan zijn leiderschap zou twijfelen. Daarnaast was het ook een kwestie van eer. Martin weigerde botweg om Dante met meer respect te behandelen dan hij zojuist gedaan had.

Vandaar dat hij zichzelf een denkbeeldig schouderklopje gaf omdat hij de wijste zou zijn in deze situatie en terug te gaan naar de kamer. Hij had tenslotte ook nog wat uitpakwerk te doen.
Hij begaf zich terug naar de kamer om daar tot zijn, eigenlijk niet al te grote verassing, Dante te zien. Die lul had natuurlijk weer één van zijn grapjes uitgehaald, maar ditmaal was Martin er -onbewust- niet ingetrapt.
"Zolang je maar begrijpt dat jouw gedrag ook invloed kan hebben op anderen." Vuil, maar enigszins treiterig keek Martin Dante aan. Dat het Dante nou zelf niet leek te interesseren dat niemand op school aandacht aan hem schonk deed er niet toe, maar misschien als anderen tot in het graf genegeerd werden het hem meer kon schelen.
"Hoe is het met Lizz?" Hoewel hij probeerde serieus te kijken, kon hij amper de speelse grijns op zijn gezicht onderdrukken en stond er een uitdagende blik in Martins ogen.
Ondertussen zette hij zijn tas op zijn bed en begon deze uit te pakken. Zijn telefoon legde hij aan de lader, en zodra deze weer opgestart was kwam er een stortvloed aan 'ping' geluidjes langs waarna de iPhone, die amper opnieuw was opgeladen, opnieuw uitviel.
Martin zuchtte geërgerd. Hij had het afgelopen jaar al drie nieuwe telefoonnummers gehad, maar telkens kwam dat nummer in die walgelijke fanclub terecht waarna zijn whatsapp weer volgespamt werd.
Nadat hij al zijn kleding had weggehangen haalde hij van onderop de tas een langwerpige, vlakke kist met stevig ingebouwd slot en nog een enorm hangslot daar omheen. Martin schoof de kist ver onder zijn bed. Het had hem niet wijs geleken om Clarent, Excalibur en Joyeuse thuis te laten, voor het geval er ingebroken werd.
Hij haalde als laatste zijn laptop uit zijn tas, samen met Ragnell. De laptop zette hij op zijn bureau en het legendarische zwaard, wat momenteel in de verkleinde vorm was van een luxe vlindermes, stopte hij in zijn broekzak.
Vervolgens wendde hij zijn blik terug naar Dante, zich ineens afvragend what the hell doe knul eigenlijk deed in zijn vrij tijd. En zo afgaand op die zilveren kandelaren hoopte Martin maar dat hij niet getuige zou worden van een of ander satanisch ritueel. Nadenkend over het onderwerp schoot hem ook ineens een vraag te binnen die hij zijn nieuwe kamergenoot had willen stellen, maar gezien het humeur waar Dante nu in zat leek dat hem niet zo geschikt.

[Jewel's]

Matt keek glimlachend op naar Lizz toen ze aan kwam. Nu was hij met Rachelle en Lizz, dus werd de druk op zijn hart even iets lichter dan daarvoor toen hij alleen met Rachelle stond. Een prettige druk, maar lang vol houden kon hij dat niet.
Zoals Matt al aan had zien komen ratelde Rachelle aan een stuk door, dus liet ze haar maar even gaan. Hij stond prima, en Lizz mocht zijn een na beste vriendin zijn, maar meer vriendinnen dan Rachelle en Lizz had hij ook niet. Niet dat hij Lizz niet aardig vond, maar Matt bleef een jongen. En dus had hij niet zo snel een band met meisjes. Rachelle was de uitzondering. Ze was zijn steun en toeverlaat, zijn reddende engel, zijn beschermengel, zijn crush.. Bij dat laatste hoorde hij zijn gedachten in zijn hoofd wegsterven. Maar voordat hij zichzelf weer helder kon krijgen, werd hij opeens naar voren getrokken door Rachelle. Waarom en wat er gebeurde wist hij totaal niet. Hij stond meteen op uit die awkward positie en zette een stap achteruit waarna hij naar de grond staarde. Pas toen drong het tot hem door dat Rachelle iets vroeg. Hij keek meteen op en antwoordde.
"Ehh.. Ja natuurlijk help ik. Als ik jou kan helpen met je stalkertje, dan kan ik jou ook helpen om Lizz aan de man te helpen..." zei hij eerst wat beduusd, maar verderop in zijn zin herpakte hij zich.
Grijnzend sloeg hij een arm over Lizz schouders en de andere arm over die van Rachelle en liep met de twee meisjesdorms in.
"Eerst maar eens kijken hoe het lot onze kamerindeling bepaald heeft. Kom op ladies." zei hij uiterst en oprecht vrolijk. Dit was de rede dat hij blij was Lizz te hebben als vriendin, ze neutraliseerde zijn gevoelens, onbewust waarschijnlijk, maar hij wilde ook niet hebben dat ze er ook maar iets van zou weten.

[Jewel's]

Vrolijk fluitend met een grote glimlach op zijn gezicht en iets te veel energie pakte hij de doos uit die Tyler had neergezet en plaatste zijn kleding in de daarvoor bestemde kledingkast. Achter zich hoorde Kay hoe Tyler op zijn bed ging zitten, en keek kort met een vriendelijk glimlachje naar hem om. Hij wilde zijn hoofd weer terugdraaien en verdergaan met het inruimen van zijn bureau toen hij zag dat Tyler voor zich uit staarde. Uit zijn gedrag tot nu toe had Kay al wat dingen kunnen zeggen over het karakter van zijn kamergenoot. Hij moest dit misschien iets anders aanpakken, anders zou hij in ieder geval de rest van het jaar met een bekende vreemde in een kamer zitten, en daar had Kay nou helemaal geen trek in.
Nadat hij zijn spullen allemaal had opgeborgen trok hij hij de kledingkast weer open. Hij gooide een donkerblauwe jeans, een wit t-shirt, en een paar sokken uit bed en trok vervolgens zijn thema trui over zijn hoofd uit. Onder de trui vandaan verscheen een bescheiden wasbordje. Kay deed niet serieus aan sport of fitness, maar onderhield zijn lichaam wel, dat was hoognodig voor zijn ability. En het mocht dan wel een bescheiden wasbordje zijn, het was nog wel altijd het bescheiden wasbordje van iemand die uit de gevangenis zou kunnen ontsnappen omdat hij tussen de spijlen door kan. Zijn ontzettende magerheid was dan ook een andere voorwaarde om de volle potentie uit zijn ability te halen.
Hij trok zich niets aan van het feit dat hij zich om stond te kleden voor een vreemde wie hij net ontmoet had. Hij was tenslotte vastberaden om zijn potentiële vriend niet meer te laten gaan. Hij trok zijn versleten sneakers en oude joggingsbroek ook uit, wat dus een boxershort en een paar sokken resteerde. Hij trok het witte t-shirt aan, en daarna ook zijn jeans. Daarna bevestigde hij een zwarte leren riem met een zilvere gesp en als laatst wisselde hij zijn sokken. Kay had het niet zo op koude voeten. Vanaf de bodemplank van de kledingkast die hij net had volgestouwd met schoenen, haalde hij een paar zwarte sneakers met neon-gele afwerking en veters in die zelfde kleur waarna hij deze aantrok.
Zijn gefluit was overgegaan in geneurie terwijl hij opstond.
"Ik ben heel even naar de wasruimte, maar dan gaan we, oké T?"
Hij glimlachte breed terwijl hij zonder op antwoord te wachten de deur uitliep naar de wasruimte. Zijn truien moesten nu wel klaar zijn. Bij de wasruimte aangekomen wandelde hij naar binnen en haalde zijn wasgoed uit de droger waar hij ze de vorige nacht ingestopt had. Natuurlijk had de droger niet de hele nacht gedraaid, dat zou problematisch geweest zijn. Kay had gewoon simpelweg de moeite nog niet genomen om zijn kleding te komen halen. Al deed hij wel altijd zijn eigen wasgoed.
Kay opende de droger en stopte alles in zijn wasmand die hij er ook achter had gelaten. Hij was niet echt bang dat ze hem zouden stelen, er woonde tenslotte nog bijna niemand in de dorms, tot vandaag. En als iemand hem al zou stelen, dan koop je een nieuwe voor een paar euro. De laatste trui die uit de droger kwam, een donkergrijze, trok hij aan. Toen hij zijn laatste ondergoed ook uit de droger had, die nu leeg was, liep hij met wasmand en al terug. De wasmand zette hij neer naast zijn kledingkast en hij pakte een kammetje uit een bureaula om vervolgens voor de wandspiegel aan de muur het clipje uit zijn haar te verwijderen en de lok goed terug te kammen. Toen het er naar zijn eigen zeggen fatsoenlijk uitzag, pakte hij een handje vol metalen accessoires uit zijn nachtkastje, en bevestigde deze waar nodig. Piercings in zijn oren bij de ringetjes die hij altijd droeg, ringen om zijn vingers, ketting om de hals. Dit viel mee vandaag, hij had nog meer kunnen indoen, maar dat zou veel tijd kosten en hij wilde Tyler niet langer laten wachten.
Plots besefte Kay dat Tyler nog niet eens wist waarop hij, naar Kay's zeggen, op zat te wachten. En hij had hem zelfs al bij zijn net besloten nickname genoemd. Het drong tot Kay door dat Tyler hem nog geen woord had terug gezegd. Had hij een spraakprobleem? Had hij dan ook zo'n cool apparaat dat met een awesome robotstem voor jou praat als je iets intypt?! Kay dwaalde af van zijn generale gedachtegang. Iets waarop hij zichzelf betrapte en daarop meteen corrigeerde.
"Kom T, dan gaan we iets uit de kantine halen."
Kay glimlachte breed en vervolgde zijn geneurie. Hij stopte zijn telefoon en wat contant geld in zijn broekzakken, waarna hij als een brave puppy en ernstig ongeduldig op Tyler bij de deur wachtte.

[Jewel's]

Toen ze bij de auto kwam was haar broer al uitgestapt. Guenevere glimlachte naar Bas en Bas glimlachte terug. Daarna liepen ze naar de kofferbak van de auto en opende deze, waarna Bas Guen's spullen uit de auto tilde. Bas nam de koffer en Guen nam de tas. Daarna deed haar broer de auto op slot en liepen ze samen richting de meisjesdorm. Tegen elkaar praten deden ze niet. Haar broer kende haar situatie immers goed. Zelf had hij zijn stem onder controle, maar het was op een moment dat ze niet met zn tweeën waren voor Guen niet zo leuk als hij iets tegen haar zei, en daar kon hij mee leven. Eenmaal binnen in de meisjesdorms keken sommige meisjes Bas na, iets wat Guen enerzijds leuk vond, maar anderzijds ergerde ze zich eraan. Ze was trots dat ze zo'n leuke broer had, ze ergerde zich aan het fei dat sommige meisjes hem zo nastaarde. Niet dat ze er iets aan konden doen, dat was het mermaid-dingetje dat zowel mannen als vrouwen hadden.
Guenevere liep naar de lijst waarop haar kamernummer moest staan en vond deze vervolgens. Daarna liep ze terug naar Bas en samen liepen ze naar de trap.
"Kamer 42." fluisterde Guenevere zachtjes, waarna haar broer knikte. Haar broer tilde de koffer de trap op en bleef achter zijn kliene zusje lopen voor het geval ze misschien haar evenwicht zou verliezen met die tas en zou vallen. Eenmaal boven ging hij voor haar uit lopen met de koffer om de kamer te zoeken. Toen hij deze had gevonden wachtte hij even op Guenevere en opende daarna de deur. In de kamer zag hij de kamergenoot van zijn zusje en glimlachte naar haar. Vervolgens keek hij achterom naar zijn zusje die wat zenuwachtig naar de deurpost stond.
"Kom maar Guen," zei hij en vervolgens zette hij de koffer in de kamer en gaf hij zijn zusje een zacht duwtje in de rug.
Nu stond Guen naast haar broer in de kamer en zette de tas trillend neer. Ze vond het heel erg eng om met een mens op de kamer te slapen, maar haar broers hand in haar rug stelde haar een beetje gerust. Ze wilde iets gaan zeggen, maar Bas was haar gelukkig al voor.
"Dit is Guenevere, zeg maar Guen. Ze praat niet zo veel en ze is erg onzeker en verlegen," zei hij maar onderbrak zijn zin omdat Guen hem een elleboog in zijn zijn duwde. Hij lachte kort zachtjes en vervolgde daarna zijn verhaal weer.
"Waar was ik.. Oh ja verlegen. In ieder geval.. Ik hoop dat jullie het goed met elkaar kunnen vinden."
Hij wendde zich tot zijn zusje en ging door zijn hurken. Hij was tenslotte nog al lang, en zij was nog al klein.
"Ik hoop dat je het naar je zin hebt. Als er iets is dan kun je me altijd bellen, hè?" Hij streek een lok haar uit Guen's gezicht en glimlachte. Ik kom je morgenavond halen, oké?"
Hij gaf zijn zusje een knuffel en stond daarna op. Vervolgens zwaaide hij nog even naar de twee meisjes en vertrok hij weer, anders kwam hij te laat voor zijn werk.
Guenevere stond daar wat met haar voet te wiebelen en naar de grond te staren. Na een aantal seconden zo te hebben gestaan deed ze de kamer deur dicht en ging op het vrije bed zitten. Iets zeggen durfde ze niet, dus hoopte ze dat het meisje dat volgens de lijst in de dormhal Edurne moest heten, iets zou zeggen om het ijs te breken.

[Jewel's]

Blij dat hij even alleen in de kamer was ging hij op bed zitten en zuchtte. Hij ging er van uit dat dat zijn bed was, aangezien er aan de andere muur een groter bed stond, wat dus voor Martin moest zijn. Nogmaals een diepe zucht en daarna kwam hij van het bed om zijn spullen uit te pakken. Zijn boeken zette hij naast het kleine bureau opgestapeld op de grond, behalve het boek met de foto, die legde hij op zijn bed. Toen de tas vol boeken leeg was, duwde hij deze onder het bed. Voor zijn kleding en overige spullen kreeg hij de kans niet, want hij hoorde Martin aankomen. Dante probeerde zich over zijn ergernis heen te zetten, want een donker hart was meer vatbaar voor demons. Dat was voor nu eigenlijk een van de kleine beetjes controle die hij over het monster in zijn schaduw had. De andere tas liet hij dus ingepakt en hij ging weer op bed zitten pakte het boek met de foto en sloeg deze open. De foto was belangrijk, maar fungeerde ook als boekenlegger. Alle boeken die hij bij zich had, waren boeken van zijn ouders of voorouders. Zowel van zijn moeders als van zijn vaders kant. Dante las graag. Verhalen boeide hem, en dagboeken waren interessant. Een laatste ding was dat hij altijd op zoek was naar antwoorden op de vragen die hij zijn hele leven al had. Waarom hij en wie was hij eigenlijk? Het waren vragen waarvoor hij nog te jong was om ze te willen stellen toen zijn ouders nog leefden.
Hij begon net met lezen toen de deur open ging, zoals gepland. Hij negeerde Martin en las door tot de woorden "Hoe is het met Lizz?". Hierbij keek hij op naar Martin zo neutraal als hij keek tijdens het lezen, zo neutraal als zijn emoties waren. Hij fronsde bij Martin's grijns, keek hem kort aan en dook toen weer in het verhaal. Terwijl hij een bladzijde omsloeg gaf hij Martin antwoord.
"Hoe is het met Lizz, vraag je? Geen idee eigenlijk, hoezo? Waarom vraag je mij dat, ze zit toch in jouw vriendenkring? Ik bedoel het is niet zo dat ik vrienden heb op school ofzo, voor het geval je dat niet doorhad. "
Zijn ogen hield hij in zijn boek, hij las nonchalant verder nadat hij zijn mond had gesloten en zijn ongeïnteresseerde stem wegstierf. Hij bleef koel alsof Martin niets gezegd had, maar hoe Martin wist dat Dante Lizz mee uit had gevraagd? Niemand sprak tenslotte tegen hem en Lizz leek hem niet echt het type om dat over straat te schreeuwen. Dante was blij dat hij ervoor had gekozen om te gaan lezen, omdat hij met lezen zijn gedachtes loskoppelde van de wereld maar in zijn boek stopte. In een ander geval was hij zwaar gefrustreerd geraakt.
Hij sloeg het boek dicht nadat hij de foto er weer op de juiste plek tussen had gelegd. Het boek legde hij op zijn bureau en vervolgens liep hij naar zijn tas. Hij opende deze en haalde tussen de kleding vandaan een fles 'slechte gewoonte' eruit met twee kristallen whiskyglazen die hij op zijn bureau zette. Dante was niet verslaafd, zo zei hij zelf, hij had gewoon een slechte gewoonte. Dus ook 's ochtends ging er een glas in. Maar altijd eentje, soms deed hij het in de koffie bij het ontbijt. Als hij ouders had gehad, of misschien zijn zusje dan had hij het nooit gedaan, maar er was niemand bij hem in huis die er iets over kon zeggen.
Hij schonk beide glazen in en zette de fles op het bureau waarna hij beide glazen whisky oppakte. Met enige tegenzin reikte hij er Martin een aan. Niet omdat hij hem plots mocht(ontzakt was CX), maar meer uit principes. Drinken deed Dante altijd alleen. Maar zijn principe was om nooit alleen te drinken, en aangezien hij niet alleen was, dan was het maar Martin.
"Ook een frisse start van de dag?" vroeg hij hem. Hij had niet echt de gedachte dat Martin misschien niet goed tegen alcohol kon en daarom bezopen de les in zou komen. Maar daar kon je ook niet vanuit gaan bij een vent met zo'n lengte, vond hij. Dante een slok en ging hij tegen de kozijnen van het raam staan. Hij keek achter zich om naar buiten. De wereld was wit, vredig wit, een vermomming van het zwart dat eronder schuilde. Maar Dante hield wel van sneeuw, want ondanks dat het de realiteit verborg, was het de enige illusie waar Dante zichzelf in kon verliezen.

[LeKirst]

Edurne was net klaar met haar kleding in de kast te hangen, toen er een lange kerel en een wat kleiner meisje de kamer binnenkwamen. Ze hield haar hoofd een stukje schuin toen de jongen begon met praten. Echt luisteren deed ze niet, ze was hem en het meisje meer in zich aan het opnemen. Edurne was niet zo simplistisch dat ze enkel af ging op het uiterlijk van mensen, maar deze twee hadden een bepaalde sfeer over zich heen die haar sterk deed denken aan een bepaald type wezen wat ze herkende uit haar 'water- en winterrijk'.
Edurne was nog geen koningin, dus er was geen enkele reden voor haar om het volledige bestand aan afstammelingen van het waterrijk te kennen. Maar in dit geval zou het haar niks verwonderen als deze twee net een stapje meer waren dan mens.
Nadat de jongen was uitgesproken glimlachte ze vriendelijk en knikte kort. Haar ogen volgden hem toen hij de kamer verliet en Guen de deur sloot.
Guenevere ging op haar bed zitten, en Edurne ging op haar beurt op haar bed zitten wat aan de andere kant van de kamer stond.
"Leuk je te ontmoeten, ik ben Edurne Wynter." Edurne glimlachte warm en keek Guen aan met een blik die daarbij paste. Guen leek in haar ogen behoorlijk fragiel en om de een of andere reden voelde Edurne het nu al als haar plicht om dit meisje te beschermen.
"Jullie twee zien er wel leuk uit hè?" Edurne probeerde het gesprek een wending te geven door aan haar tekst een blik toe te voegen die begripvoller voor Guen's situatie was, dan dat een duizend woorden ooit konden zijn. De intelligente prinses wilde haar vermoedens namelijk nog niet letterlijk uitspreken, maar ze wilde wel aan Guen duidelijk maken dat ze een idee had van wie ze was en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken bij Edurne. Edurne had tenslotte respect voor alle wezens van water, ijs en sneeuw.

[LeKirst]

Tyler vond het wel verrassend hoe iemand zo belachelijk lang bezig kon zijn met zich om te kleden. Technisch gezien had hij weinig recht van spreken aangezien hij er ook ruim 40 minuten over deed. Maar bij hem bestond dat uit 38 minuten onder de douche staan terwijl hij doods voor zich uit staarde en het water op zijn hoofd liet kletteren, en soms had hij van die fancy dagen waarop hij ook zijn haar waste. Uiteindelijk had hij dan nog maar 2 minuten nodig om een paar jeans, een trui en sneakers + sokken aan te trekken.
Toen hij op een gegeven moment de onbekende jongen in de weer zag gaan met zijn accesoires vroeg Tyler zich voor het eerst in lange tijd af of zijn twee gaatjes in zijn rechteroor niet al dichtgegroeid waren. De interessante selectie aan tatoeages die hij over zijn lijf verspreid had zouden niet meer verdwijnen, maar de laatste keer dat hij zijn ringetjes had gedragen was al heel lang geleden, en gaatjes kunnen dicht groeien.

Tyler schrok op uit zijn gedachten toen de jongen hem verzocht mee te komen om iets uit de kantine te halen. Een moment lang leek het hem te intensief om op te staan en mee te lopen, maar een verzoek weigeren kost veel emotionele inspanning, wat voor Tyler relatief vermoeiender was.
Dus kwam hij overeind, pakte zijn portomonnee en telefoon van zijn nachtkastje en liep richting de knul. Zijn groene ogen staken fel af tegen het zwarte haar wat er in slordige plukken voor hing, maar hij wond zijn blik niet af van de ogen van de jongen. Zonder nog een woord te zeggen ging hij naast hem staan. Tyler kende de weg niet, dus zijn kamergenoot mocht het uitzoeken, die wilde tenslotte dat hij meeging toch?

[LeKirst]

Martin haalde vluchtig zijn schouders op toen Dante zei dat hij niet wist hoe het ging met Lizz. Martin wist zelf prima hoe het ging met Lizz, ze waren oude vrienden. Het was zijn bedoelig geweest om Dante te provoceren, maar het had niet gewerkt zoals hij gewild had. Nope, door Dante's reactie voelde hij zich alleen maar schuldig, alsof het zijn fout was dat Dante dag in dag uit eenzaam was.
Machtsmisbruik.. siste kort door zijn gedachten heen. Een bekende stem die hij zich van lang geleden herinnerde. Martin schudde ruw met zijn hoofd om de gedachte kwijt te raken.
Het was dan ook om die reden dat hij ietwat verbaasd opkeek toen hem een glas Whisky aangeboden werd. Een schuine grijns ontstond op zijn gezicht en achter de glazen van zijn bril kon je een tevreden schittering in zijn blauwe ogen zien.
"Spasibo" Zijn grimas werd wat breder terwijl hij Dante in zijn moedertaal bedankte en het glas aannam. Tevreden sipte hij van de Whisky terwijl hij Dante aan bleef kijken. Om nou in één keer een glas whisky achterover te slaan op de vroege morgen was ook weer zo wat, dan kon hij de veiligheid van de vrouwelijke docenten niet garanderen.
Hij grabbelde even onder zijn bed en zette daarna prompt een fles vodka op zijn nachtkastje.
"Voor morgenochtend.." Grijnsde hij breed.
"Overigens..." Mompelde hij voorzichtig, zijn gedachten die allang weer afgedwaald waren naar planeet Martin en what the hell daar ook mag gebeuren. "... je hebt er zeker wel een probleem mee als ik, zeg maar, meiden meeneem naar deze kamer?" Een verdacht, roze-achtig kleurtje ontstond op zijn wangen waardoor het bijna leek alsof hij een beetje aan het blozen was. Maar feit was, hij was een man met behoeften, en als zijn kamergenoot er een probleem mee had moest hij een andere plek zoeken.

[SalisaCristallized]

Cloud hoorde hoe de deur achter hem open ging. Dat zou zijn kamergenoot wel zijn. Hij draaide zich om en zag de jongen die hem vriendelijk begroette.
''Hé, jij moet Sam toch? Ik ben Cloud, leuk je te ontmoeten.'' Het viel Cloud gelijk op dat deze jongen blind was en deed zijn best om niet ackward over te komen. ''Hé, aan welke kant wil jij slapen?'' Tegelijke tijd dat hij dit zei, bedacht hij dat Sam misschien helemaal niet wist waar de bedden uberhaupt stonden... Maar hij was alleen naar de kamer toe gekomen zover Cloud kon zien, dus moest hij waarschijnlijk wel weten waar de bedden stonden... toch? hoopte hij. Hij merkte dat hij niet heel erg handig was met dit soort situaties. Hij keek Sam aan. Hij had op een een of andere manier een bekend gezicht. Hij moest hem doen denken aan iemand anders.
Een steek gevoel schoot door Clouds hoofd heen. Hij begon vlekken te zien die een beeld leken te vormen. Hij werd duizelig en wilde snel gaan zitten op een van de twee bedden, maar het werd half vallen. Hij greep zich vast aan de rand van het bed. Hij voelde hoe hij langzaam leek weg te glippen uit realiteit.

--------Cloud, 8 jaar-------------
Cloud staarde naar zijn bord. Met moeite slikte hij een hap door. Het eten hier in het weeshuis/kostschool smaakte altijd al nergens naar, maar vandaag leek het net modder. Het fijne was, was de je het moest opeten anders mocht je de afwas doen, alleen. Nou ja, samen met de kinderen die ook hun bord niet leeg aten dan. Er waren nogal wat mensen hier dus dan stond er wat op je te wachten in de keuken, dus deed je altijd je best om je bord leeg te hebben. Cloud wilde net weer een hap in zijn mond doen toen er atentie werd gevraagt. Een van die vrouwen kwam binnen gevolg door een jongen die hij nog niet eerder had gezien. Je kon duidelijk aan zijn gezicht zien dat hij lang gehuild had.
Deze jongen is Clouds beste vriend geworden in het gekkenhuis. En samen hielden ze elkaar sterk.
-------------------------------------

Langzaam kwam hij weer bij. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en zuchte even diep. ''Sorry... Ik...'' Hij zuchte nog een keer. ''Dit gebeurd wel vaker. Je hoeft je geen zorgen te maken.''