Wrong With Magic

[Jewel's]

Guenevere's schattige gezichtsuitdrukkingen kwamen meestal onbewust, want gewoonlijk bleef ze neutraal. Maar nu ze een op een met iemand in een afgesloten ruimte was, kon ze niet neutraal meer blijven. Toen Edurne zichzelf voorstelde, keek Guenevere op en glimlachte ze. Guen was eigenlijk nooit met iemand alleen. Een aantal keer met Drake, en ze woonde met haar broer. Maar in deze gevallen voelde ze geen barrière. Met vreemde mensen had ze dat wel, op dat soort momenten kwam haar verlegenheid erg naar voren, zoals nu. Ze voelde alleen nog iets toen ze Edurne bekeek, iets... vreemds. Wat ze precies voelde kon ze niet beschrijven, het was een soort connectie die ze onmogelijk met een mens kon voelen.
Guenevere friemelde wat aan haar rokje met haar ene hand en de andere steunde ze op het bed. Plots keek ze op bij het tweede wat Edurne haar zei. Guenevere keek verbaasd en geschrokken. Ze had het verkeerd opgevat. Ze was kort beduusd over de gedachten en raakte zelfs even in paniek omdat de boze hoofden van Drake en Bas in haar gedachten voorbij bleven komen. Impulsief stond ze op en hield haart rechtervuist op haar borst geklemd.
"N-nee Ik bedoel ja.. ehh... Ik bedoel nee! Dat was mijn broer niet mijn vriend.... " zei Guen. Ze had nog nooit in het openbaar zo luid gesproken, ook al was het slechts een kleine paniekerige stemverheffing en toen ze dit merkte stierf haar stem weg. Geschrokken van haar eigen reactie ging ze weer zitten en staarde ze naar de grond. Ze dacht niet eens naar de mogelijke gevolgen van haar stem, ze wilde nu alleen het misverstand uit de wereld helpen.
"H-het is echt niet z-zoals het lijkt, echt niet.. "
Guen moest bijna huilen van de schaamte en de angst voor misverstanden, en een boze Bas of Drake. Niet dat er een reden was om boos op Guenevere te worden, maar daarmee was het gevoel nog niet weg.

[LeKirst]

Hoe kwalijk is het dat ik Sam's post schreef met Tyler's song op de achtergrond? XD


"Aangenaam.. " Glimlachte hij vaagjes, maar die glimlach verdween haast meteen toen een oorverdovend geluid zijn oren binnen kwam. Een schok ontstond in zijn echo-locatie, maar zodra dat beeld wat stabieler was zag hij dat Cloud, half tegen het bed aan, op de grond was gevallen.
Sam snelde er op af en ondersteunde Cloud om weer omhoog te komen.
"Als het vaker gebeurd moet ik me misschien juist wél zorgen maken. " Hij grinnikte zacht en hielp Cloud weer op zijn benen.
"Overigens, voor het geval je het nog niet doorhad, ik ben blind, maar ik kan wel zien." Het duurde eventjes totdat Sam zelf in de lach schoot, dat was een pittig belachelijke tegenstelling.
"Om dan maar even te herhalen wat jij net zei; je hoeft je geen zorgen te maken." Nadat hij Cloud weer op zijn benen had gezet zette hij zelf enkele passen achterwaarts.
"Het maakt mij overigens niet uit waar ik slaap, het is niet zo dat ik graag van het uitzicht van het raam wil genieten." Hij hield zijn hoofd een stukje schuin en grinnikte nogmaals. Zijn blindheid lag niet zo gevoelig bij Sam. Hij wist dat hij blind was, maar hij ondervond er niet zoveel last van dus kon hij hij er wel een grapje om maken.

[Once_Upon_A_Time]

Bruce was die dag vrij vroeg opgestaan. Hij stond op en haalde een hand door zijn warrige haar, terwijl hij, nog half slapend, naar zijn kleerkast liep. Hij pakte een witte blouse en en grijs/zwarte trui uit z'n kast, samen met een paar donkerblauwe jeans en een bruin leren riem. Met z'n kleding onder de arm liep hij naar de badkamer waar hij een snelle douche nam. Na dat hij zich afgedroogd had kleedde hij zich snel om. Hij stroopte zijn mouwen tot z'n ellebogen op en deed een zwart horloge om z'n linkerpols. Na dat hij zijn haar vluchtig had gekamd, ging hij ontbijten. Hij stopte de borden in de vaatwasser en liep naar de gang waar hij zijn sneakers en jas aandeed, voordat hij zijn tassen pakte en naar zijn auto liep. Hij laadde zijn bagage in en liep weg.
Eenmaal op school aangekomen praatte Bruce even met zijn vrienden voordat hij naar het lijstje ging om te kijken waar hij sliep. Hij had een kamer die hij moest delen met ene Drake Rozenzoet. De naam zei hem niet veel, maar hij wist dat Drake de jongen met het onbekende gezicht was, die ene die altijd hoodies droeg.
Hij liep naar zijn kamer en deed de deur gedeeltelijk open. Eerst zag hij niks behalve een leeg bed, misschien was Drake er nog niet. Hij draaide zich om, pakte zijn tas en liep naar binnen met zijn rug naar de deur en dus ook de rechterkant van de kamer gericht. Hij had net zijn tas op de grond gezet toen hij een sissend geluid hoorde. Eerst dacht hij dat het geluid uit z'n tas kwam, maar toen hoorde hij het opnieuw en besefte hij dat het geluid van achter hem vandaan kwam.
Verbaasd draaide hij zich om. Bruce's ogen verwijde van de shock en misschien waren sommige spullen in de kamer spontaan gaan zweven voor enkele seconden. Maar wie zou dan ook niet schrikken van het beeld dat Bruce net zag? Hij knipperde een paar keer verbaasd met z'n ogen, omdat hij eerst dacht dat het een illusie ofzo was. Hij had toen Lizz Dante mee naar huis kwam en Lizz wegkeek, Dante de "waag-het-niet-om-haar-hart-te-breken" blik gegeven. Het zou dus best wel een illusie kunnen zijn. Toen herinnerde Bruce zich een klein detail dat hij vergeten was, namelijk dat de jongen met de hoodie, Drake Rozenzoet, vaak gezien kon worden met een slang om z'n nek en dat dus geen illusie was. Hij besefte dat hij waarschijnlijk al een poosje aan het staren was en gaf een ietwat schaapachtige glimlach.
"Eh, ik ben Bruce. Jij moet Drake zijn, niet?" zei hij. Het was beter om beleefd te zijn en het was niet echt zijn ding om al te geshockeerd te reageren, ook al was hij vrij verbaasd en misschien een tikkeltje nerveus door de slangen en de ogen die hem aanstaarde van onder de hoodie. Maar hey, wie weet, misschien was Drake wel een hartstikke aardige jongen, en de slangen leken niet erg agressief gedrag naar hem te tonen, in ieder geval niet in zijn ogen. Dat betekende niet dat er geen slangen zouden gaan weg zweven als ze te dicht bij hem in de buurt kwamen.

[Once_Upon_A_Time]

Terwijl Nicole haar mee sleurde naar de lijsten, verborg Lizz haar grijns vrij succesvol. Toen ze stil stonden bij de lijstjes, dook ze onder Nicole's arm vandaan zodat ze voor Nicole en Rachelle stond. Op haar gezicht was een mysterieuze grijns en ze wachtte even voordat ze ging praten, zodat ze hun volledige aandacht zou hebben.
"Nou, eigenlijk is het niet mogelijk voor jullie om een date voor mij te regelen," ze nam een korte pauze voordat ze weer verder praatte "want ik heb al een date voor het gala."
Lizz wist dat er zo'n 99% kans was dat ze bedolven zou raken onder de lawine van vragen die gesteld zou worden, zodra het tot ze door drong wat ze zei. Daarom draaide ze zich snel om te kijken naar de kamerindeling, voordat ze daar straks geen kans meer voor had.
"Nicole, Rachelle, jullie zijn kamergenoten!" Deelde ze enthousiast mee. Ze keek even terug naar de lijstjes om te kijken met wie zij een kamer deelde.
"Oh, shit, ik zit bij Sophie.." Zei ze met veel meer emotie, dan nodig voor zo'n korte zin (ze is er bewust van dat ze aan het overreageren is, maar ze reageert dus zo overdreven voor de lol XD). Ze keek haar vriendinnen aan met een nep-wanhopige blik.

[Jewel's]

Kay glimlachte tevreden toen zijn geduld ten goede was gedaan. Niet dat zijn ongeduld daardoor kleiner werd, misschien zelfs wel het tegenovergestelde. Nu Kay de trein op de rails had, wilde hij nog harder duwen om nog sneller bij het eindstation te komen. Realistisch gezien was dat voor nu de kantine, maar het werkelijke eindstation was een goede vriendschap, een echte en eerlijke vriendschap.
Bij zijn dubbele gevoelens over de vriendschap wilde hij niet stilstaan en dus zette hij ze, zo simpel als hij kon, uit zijn hoofd door zijn glimlach te verbreden en de deur open te doen. De deur zette hij wijd open en daarna duwde hij Tyler de gang op terwijl hij opnieuw begon met neuriën. Daarna deed hij de deur dicht en liep hij vrolijk voor zich uit richting de trap. Kay's gemiddelde pas was al gauw flink wat sneller dan die van een ander, aangezien zijn limiet iets hoger lag, dus keek hij af en toe achterom en ging elke keer langzamer lopen. Kay wilde geen afstandelijkheid creëren, en ook niet Tyler's afstandelijkheid accepteren. Dus toen hij weer bij Tyler was, sloeg hij een arm over zijn schouders en zette zich af. Het leek Kay voor zijn aanstaande beste vriend iets prettiger als Tyler niet voor de tweede keer het gevoel zou krijgen dat zijn arm afgerukt werd. Ze waren in een flits de gang door gegaan en de trap af gegaan en stonden nu buiten het gebouw. Voor de meeste mensen in Kay's omgeving had het als teleporteren geleken, en misschien was dit het ook wel, maar voor Kay was het als joggen door een park. Hij zag alles en genoot van de omgeving. Het enige verschil was dat overal waar hij langs kwam alles stil leek te staan. Pas op de momenten dat hij stil stond leek de wereldbol weer te draaien. Dit was niet altijd zo geweest. Kay was sinds peuter zijn vlugger en behendiger dan de rest van de kinderen uit het dorp, hij versloeg zelfs zijn acht jaar oudere broer met ren wedstrijdjes. Maar aan zijn ouders hoefde hij niets te laten zien, ze hadden geen oog voor hem, niet voor zijn zelf bijgehouden wereldrecord 100m sprint die hij op zijn 7 al de helft sneller dan het originele record liep. Ze zagen alleen zijn broer, die 'wel' een nuttige ability had gekregen, toekomstvisie. Kay mocht niet sporten, hij moest eerst maar eens net zo goed worden als zijn broer was op school, dan pas kreeg hij vrije tijd.
Kay schudde de herinneringen van zich af en meteen ook de kou die hij kreeg van het te lang buiten staan. Zijn gedrag werd weer puppy-achtig en vrolijk zo als gewoonlijk trok hij Tyler aan zijn arm mee het gebouw in met normale snelheid. Hij zette Tyler op een stoel aan een tafel en liep naar een automaat die dichtbij stond. Hij wierp er wat muntgeld in en drukte een paar knoppen in. Vervolgens haalde hij er wat snacks uit en liep ermee naar Tyler toe waarna hij ze voor zijn neus op tafel neerlegde en zelf tegenover hem ging zitten. Hij zetten zijn ellebogen op tafel en vouwde zijn handen samen. Daarna legde hij zijn armen op tafel en hield ze uiteindelijk toch maar langs zijn lichaam. Toch legde hij nog een arm op tafel.
"Wat heb je in je koffie, T?" vroeg Kay hem terwijl hij zijn hoofd een tikkie scheef hield en glimlachte.
Verwachtingsvol keek hij Tyler aan. Nu moest Tyler wel iets zeggen, het kon niet anders. Kay had misschien door dat hij erg forcerend bezig was, maar zijn brein vond het niet relevant en verwierp idee direct. Zeg het.. Zeg het.. Zeg iets, zeg iets, zeg iets, kom op, zeg nou iets.. Ahh toe.. zeg nou iets.. Zo waren Kay's gedachten nu, en op de achtergrond speelde er voor de rest alleen een heel vrolijk liedje in zijn hoofd, de rest van zijn gedachten lagen allemaal stil en wachten vol spanning op dit geweldige moment. Hij gaat het zeggen, hij gaat het zeggen, hij gaat iets zeggen.. Kay werd onrustig van zijn gedachten en kon zich heel erg slecht inhouden om stil te blijven zitten. Maar hij deed zijn best, dit was tenslotte een belangrijke gebeurtenis die plaats ging vinden.

[LeKirst]

Ze hopte vrolijk met haar twee vriendinnen mee, het voorste gebouw van de dorms in. Ze kreeg de kans niet om op de lijsten te kijken, omdat Lizz voor haar en Nicole ging staan en een fantastische mededeling deed.
"Oh. Mijn. God. Lizzie! Ik ben zo blij voor je! Je moet wel vertellen wie het is. Zit 'ie hier op school? Of ken je hem ergens anders van?" Ze grinnikte even en hield haar hoofd een stukje schuin. Dit soort dingen lieten Rachelle altijd glimlachen. Van die dingen waar andere mensen blij van werden, überhaupt maakte een gevoel van geluk Rachelle blij. Ze was een blij mens, en weigerde haar ziel te laten overnemen door al de miezerige, ongelukkige zieltjes die hier op deze school rond dwaalden. Want naast een aantal leuke gezellige meiden liepen er ook een heleboel mensen rond die minder blij waren met hun levens. Of er niet blij mee zouden moeten zijn.
"Aw, maar als 'ie hier op school zit zou het wel beter zijn. Dan kun je gezellig bij hem slapen in plaats van bij de nationale huppelkut." Ze keek opzij naar Nicole, om vervolgens in een mum van een seconde op haar af te springen en haar armen om haar heen te slapen.
"NICJEEEEE!" Krijste ze oorverdovend door de hal heen, wat de andere meiden vreemd liet omkijken. Sommigen glimlachten, anderen trokken een vreemd gezicht, en de huppelkutjes-clan haalden er natuurlijk hun neus voor op.
"Yeaah, ik ga lekker elke dag logeren met mijn lekkere chick. Dan hoef je je ook geen zorgen meer te maken over je pa." Enthousiast als ze was, weigerde Rachelle Nicole's nek los te laten, ze was veel te happy.

[LeKirst]

Als leraar was Aemon al eerder gearriveerd die ochtend. Hij had een brief bij hem thuis gekregen met het verzoek of hij ervoor eilde zorgen eerder te arriveren dan de leerlingen. Het was niet zo'n probleem voor hem omdat hij sowieso al wel alleen leefde. De laatste keer dat hij in een relatie was geweest met een vrouw was tijdens zijn universiteits jaren en zijn laatste relatie met een man, of eigenlijk jongen, was op de middelbare school geweest.
Maar anders dan de meeste vrijgezellen die de dertig hadden bereikt, maakte Aemon zich helemaal geen zorgen over zijn liefdesleven. Hij had het prima zo lang hij op zichzelf was.
Maar sinds hij om logische redenen van de universiteit waar hij les gaf was getrapt, kon hij niet anders dan de eerste baan aannemen die hem gegeven werd. Hij had gelukkig niet lang hoeven te wachten op het aanbod van de VOBP, vlak nadat hij de helft van zijn eerdere collega's had vergiftigd werd hem al een baan als scheikunde docent aangeboden. Aemon was dan ook de beste op dat vlak. Hij interesseerde zich er niet in, maar anders had hij allang medicijnen kunnen ontwerpen voor de meest vreselijke ziektes op de wereld. Niemand was op scheikundig vlak zo goed als Aemon.
Maar Aemon zelf genoot er meer van om ziektes te creeëren en daarnaast vond hij het ook interessant om les te geven. Jongeren interesseerden hem sterk. Ze bloeiden van de energie en nieuwsgierigheid, en dat was nou exact wat Aemon nodig had om te voorkomen dat hij wegzakte in zijn eigen duisternis en zichzelf besmette met een of ander walgelijk virus.

Zijn spullen had hij al keurig opgeruimd in de kamer die hij toegwezen had gekregen, al had hij de andere leraar met wie hij de kamer moest delen nog niet ontmoet. Maar op zijn eerste werkdag wilde hij geen tijd verspillen aan wachten, hij wilde zijn nieuwe lokaal en instrumenten bekijken om goed voorbereid te zijn op zijn les.
Nu dat alles afgerond was, had Aemon plaats genomen achter zijn bureau, wachtend op de klas die hij zo meteen les zou moeten geven. Op zijn witte labjas na zag Aemon er niet bepaald uit als de average docent. Zijn labjas hing nonchalant open en daaronder droeg hij een donkerpaars overhemd en een beige broek. Zijn lange, lilakleurige haar had hij in een slordige vlecht gemaakt (vlechten was niet zijn sterkste punt, al helemaal niet bij zichzelf) en deze vlecht reek tot halverwege zijn kont. Nope, niet de verschijning die de meeste kinderen zouden verwachten als ze een scheikunde lokaal binnen komen lopen. Ze zouden er maar aan moeten gaan wennen, want feit was, dat er geen betere of serieuzere leraar te krijgen is voor dit vak dan Aemon.

[LeKirst]

Zonder een kik te geven liet Tyler zich meesleuren door deze jongen, die er duidelijk veel te veel lol in had. Ze liepen de gangen door, hij werd verder meegesleurd, en tenslotte zaten ze in de kantine. Al die tijd had Tyler in een daas voor zich uit gestaard. Waarschijnlijk verliep het daarom allemaal zo snel voor hem, omdat hij niet eens doorhad wat de rest van de wereld deed.
Slechts zijn ogen volgden de jongen die besloot eten te halen en daarna weer tegenover hem ging zitten. Tyler had geen honger, hij zou dus soweiso geen hap van het voedsel eten. Als het aan hem lag was hij daar gewoon blijven zitten om voor zich uit te staren.
Zijn ogen verplaatsten zich dan ook al vana de jongen naar een leeg stuk muur om naar te staren. Althans, totdat de jongen hem een vraag stelde. Tyler liet kort zijn blik over hem heen gaan. Blond koppie, blij hoofd, leek zenuwachtig te zijn voor iets of iemand, maar het kon uiteraard ook allemaal Tyler's verbeelding zijn.
Toen hem gevraagd werd wat hij in zijn koffie wilde haalde hij futloos zijn schouders op. Hij hoefde niks te zeggen. Deze jongen moest nu al wel door hebben dat Tyler niet spraakzaam was. Hij hoefde niks te zeggen, en deze knul kon het beter opgeven.
"Maakt niet uit." Mompelde hij zacht. Het was eruit voor hij er erg in had gehad, en achteraf baalde hij ervan dat hij iets gezegd had.
Maar nog meer dan dat hij ervan baalde, Tyler verwonderde zich waaróm hij de moeite had genomen om iets te zeggen. De lessen zouden zo beginnen, hij had bij deze jongen er dus gemakkelijk mee weg kunnen komen om alleen zijn schouders op te halen. Misschien was hets in het gedrag van deze knul. Hij leek zo hoopvol dat Tyler iets zou zeggen, dat Tyler het misschien zelfs niet over zijn hart van steen kon krijgen om zijn kamergenoot dood te zwijgen.

[Jewel's]

Dante liet het lege glas op de vensterbank staan toen hij lang genoeg uit het raam naar de sneeuw had gestaard en hij bij de laatste slok merkte dat er geen vloeistof meer in zijn glas zat. Daarna ging hij zijn andere tas uitpakken en zijn spullen opruimen.
Zo wit als de sneeuw was, zo blank waren zijn gedachten nu. Er was niets meer dan de gedachten aan de winterse illusie in zijn hoofd. Toen hij terughaalde dat Martin hem iets had gevraagd, dacht hij even hard na en daarna stopte hij met het in de kast hangen van zijn kleding.
Hij draaide zich om en krabde even met zijn hand door zijn haar op zijn achterhoofd en herinnerde zich de vraag weer.
"Hmm.. Meiden meenemen?" vroeg hij waarna hij de deuren van de kledingkast sloot.
"Sure, maar laat ik een ding even heel duidelijk maken hier, nu. Prima als je een meisje meeneemt en er mee doet waar je zin in hebt, zolang je mij maar met rust laat. Ik heb ook zo mijn gewoontes en ik ben en stil leeg huis gewend, dus verwacht niet van me dat ik het waardeer als je me stoort, of je met mijn zaken bemoeid, want anders gaan die vrouwen en dat behoeftige klokkenspel van je ter plekke de fik in. "
Dante schoof de tweede lege tas onder het bed en verspreidde de kandelaars gelijk over zijn helft van de kamer. een van de tien zette hij in een hoek tegen de muren, omdat deze reserve was.Daarna keek hij Martin nog eens aan.
"Ik verzoek je zeer vriendelijk om ze te laten staan. En als je me nu kunt excuseren, de lessen beginnen zo." zei hij Martin met een stone-cold face en vervolgens pakte hij zijn schoudertas met schoolspullen en verliet hij daarna zonder nog iets te zeggen de ruimte. Zijn gedachten waren al lang niet meer blank, maar het was niet anders. Immers was het onmogelijk om zichzelf te hypnotiseren en te verdwalen in illusies.

[SalisaCristallized]

Chelsey hopte wat rond op haar nieuwe kamer. Ze had al alle hoeken en gaten van de kamer verkend en was begonnen met haar spullen uitpakken. Ze had het rechter bed gecleamd door haar tas erop te dumpen. Achter haar hoorde ze de deur open zwaaien. Ze schrok en als reflex pakte ze haar schets blokje uit haar kontzak en toverde ze het podloodje uit het papier, in de aanslag om iets de schetsen. Met een kort zuchtje gooide ze ze op haar bed. Vals alarm. Ze was altijd alert en had ook altijd haar schetsblokje op zak.
''Hé'' Zei ze enthausiast terug naar haar nieuwe kamergenoot. ''Cynder toch? Ik heb het rechter bed al gecleamd, ik hoop dat je dat niet erg vind?'' Zei ze met een kort grinnikje erachteraan.
''Leuk je te ontmoeten by the way. Ik hoop de we het goed met elkaar kunnen gaan vinden.'' Ze hoopte dat met dit meisje een goede vriendschap ontstond. Ze had echt geen zin om met een Bitch opgescheept te zitten op de kamer.
''Oh, btw dat je het weet...'' Ze stopte en twijfelde even of ze het wel echt zou gaan zeggen, maar deed het toch. ''Ik kan soms wat probleempjes hebben met mijn karakter. En als mijn kamergenoot vind ik dat ik het wel met jou moet delen. Ik deel het niet graag, maar ik denk dat je dat wel begrijpt.'' Het was eruit. Ze had dit bijna nooit aan iemand zo verteld. Ze moesten er normaal gesproken maar gewoon achterkomen. Maar nieuwe school met nieuwe kansen. Dit was haar motto. En het leek haar wel een slim idee om het Cynder van te voren te laten weten.