Wrong With Magic

[SalisaCristallized]

Chelsey luisterde hoe Cynder vertelde hoe verschrikkelijk ze haar vorige les vond en er kwam een klein glimlachje op haar gezicht te staan. In vergelijking met Cynders les vond ze die van haar dan nog wel meevallen.
Tijdens de les van meneer Anderson was Chelsey aan het proberen om nieuwe designs te maken voor haar wapens, voornamelijk haar bazuka's. Engels had ze geen moeite mee dus hoefte ze van zichzelf niet echt op te letten en bovendien was het nog maar de eerste les en deden ze nou ook niet zo veel bijzonders.
Toen de bel ging dumpte ze snel haar spullen in haar tas. Ze hing deze over haar schouder toen Cynder haar arm in die van Chelsey haakte en ze mee gesleurd werd. Ze had het gevoel dat Cynder iets van plan was en het gevoel werd sterker toen ze over het jachtseisoen begon en vervolgens werd het bevestigd toen ze Chelsey achter liet bij een groep mensen in de aula. Chelsey begon zich wat ongemakkelijk te voelen, ze was er niet een van veel zenuwen, maar deze situatie liet haar wel wat kriebbels omhoog komen.
Toen een jongen in de groep haar begroette en vervolgens vroeg of ze met hem naar het kerstgala wilde zonk de moed haar in de schoenen. Niet omdat ze uit gevraagd werd, maar omdat de hele aula stil viel en hun richting heen keek. Chelsey's wangen begonnen wat te gloeien en zenuwachtig keek ze deze nogal grote jongen aan. Het was wel duidelijk dat hij behoorlijk wat status had en heel populaire bij de meiden was, want ze kreeg een paar behoorlijk nijdige blikken naar haar toe geworpen. Ze wist niet goed of ze zich hier vereerd door moest voelen of juist een slachtoffer omdat ze nieuw was.
''U..hm...'' Stotterde ze zacht. Ze probeerde ze te vermanen en haalde wat stug haar schouders op. Oh hell, wat maakte het ook uit. ''tuurlijk, waarom niet.'' Zei ze met een stabiele stem wat haar verbaasde. Ze probeerde een glimlach op te zetten naar de jongen toe, maar het werd maar een flauw glimlachje, want ze merkte dat de spanning opliep om haar heen. Snel draaide ze zich om en liep weg. Ze wilde niet overspoeld worden met boze meiden en probeerde daarom ergens een rustig plekje te vinden waar ze niet gestoord zou worden, maar ze wist niet of die zou gaan lukken.

[Jewel's]

Met een groot gevoel van vrijheid schoof Dante zijn stoel naar achter en stond op. Pauze was het beste moment van de dag. Zeker nu hij niet meer thuis kon zijn door de weeks. Dante stopte zijn boeken in zijn tas en wendde zich tot Lizz, die de hele les naast hem had gezeten. Het was enerzijds erg fijn dat ze naast hem was gaan zitten, want hij kreeg er zo'n onbeschrijfelijk gevoel van in zijn buik, op een positieve manier. Anderzijds was het vervelend, hij had zn dag niet helemaal, hij was het niet gewend dat er iemand naast hem zat en hij had constant het gevoel dat Bruce's ogen nog eens een keer lasers naar hem gingen schieten. Dante wist niet of hij aangestaard was door Bruce tijdens de les, hij had niet naar Bruce omgekeken. Dit nam echter het gevoel niet weg.
"Lizzy," zei Dante terwijl hij een arm om haar middel sloeg.
"Ik ben even een luchtje scheppen."
Hij keek haar kort doordringend aan en gaf haar en een kus op haar lippen. Daarna liep hij langs haar heen het lokaal uit. Bij de deurpost keek hij nog even om en zwaaide.
"Tot zo." zei hij. Dante glimlachte eens en liep daarna naar zijn bestemming, het dak van het gebouw.

[Jewel's]

Gapend en uitrekkend tegelijk keek Matt hoe Lizz gekust werd Door de roodharige jongen voor zijn neus.
"Psst... Rachy,"
Matt keek iets wat verslagen vande situatie opzij naar Rachelle.
"Wie is die gast? Ik heb hem nog nooit gezien."
Matt leek haar afwachtend aan terwijl hij weer rechtop ging zitten. Eigenlijk was nu het beste moment om naar huis te gaan om 'Matt's' tas met spullen te halen, maar Door de situatie kwam de gedachte niet helemaal bij Matt naar boven. Als hij nu niet zou gaan, dan zou hij het na school moeten doen. Dan zou de kans aanwezig zijn dat Rachelle met hem de middag/avond door zou willen brengen en als Matt zijn spullen niet op tijd zou hebben, dan kon hij niet scheren, had hij geen kleding en zou hij uit de kleding die hij aanhad scheuren wegens zijn lengte verschil met 'Nicole'. Over zijn overige problemen van het leven in dorms had hij nog niet eens na durven denken.
Toen de jongen weg liep keek hij Lizz aan.
"Zullen we iets gaan eten?"
Matt stond op en sleurde vervolgens Lizz(mianhaeyo Dd-ssi) en Rachelle(Mianhae Kieol-ah) mee naar de kantine.
"Zo, wie was die jongen eerder?" vroeg Matt en hij grijnsde.
Al was hij wel op zijn hoede voor de roodharige jongen. Rachelle mocht dan wel hemel en aarde voor hem zijn, maar Lizz was zeker geen onbelangrijk persoon voor Matt.

[Jewel's]

Enigszins wat moeizaam, en rood van de schaamte was Guenevere met Drake meegelopen. Ze kon zich geen voorstelling maken van wat Drake haar ooit zou willen laten zien, maar dat maakte Guen alleen maar nieuwsgieriger. Op het moment van de waarheid kon ze haar ogen niet geloven. Het was prachtig, glad als een spiegel, turquoise als de zee waar ze haar vroegste herinneringen had en stonk naar chloor. De geur was voor haar erger dan voor een ander, aangezien ze ongereinigd zout water gewend was. Maar het was de beste verrassing die ze ooit gehad had, sonds dat ze bij haar broer mocht wonen.
Ze haalde haar telefoon uit haar tas en gooide liet de tas uit haar handen vallen. Haar gezichtsuitdrukking was onbeschrijfelijk vrolijk.Ze besprong Drake van blijheid en omhelsde hem. Guenevere vergat even dat ze haar telefoon nog vast had. Ze had haar telefoon laten vallen op de grond, alweer. Toen Guen iets tegen Drake wilde zeggen, zag ze dat hij gevallen was en probeerde hem aan de praat te krijgen. De teleurstelling dat haar telefoon stuk was, kon niet op tegen haar goede humeur.
Ze keek op en stopte haar telefoon in gaar tas. Ze probeerde iets naar Drake te gebaren, ze wist niet goed hoe.
"D-..Draai j-je o-m..." zei ze. Ze wilde uitleggen dat Drake niet mocht kijken hoe zij zich uitkleden, omdat ze zich schaamde. Ze moest het zwembad uitproberen.
Ze draaide haar rug naar Drake toe en stapte uit haar zwarte laarsjes. Ze trok haar kniekousen uit en stond nu op haar blote voeten. De grond voelde koud. Ze keek niet achterom, ze geloofde dat Drake zich om zou draaien. Ze knoopte haar blouse langzaam los en liet deze van haar schouders vallen. Stiekem wilde ze toch achterom kijken, maar sprak haarzelf moet in. Drake had Guenevere al een keer 'echt naakt' gezien. Haar mensenlichaam was een minder groot probleem. Na haar blouse op de grond viel ritste Guen haar geruite rokje los en liet deze van haar heupen naar de grond zakken. Ze stapte uit haar rok, schopte haar kleding opzij en gooide haar haar over een schouder. Haar armen bewogen zich naar achteren en haar vingers openden de sluiting van haar babyroze bh. Ze gooide deze op haar hoop kleding en stapte als laatst uit haar matchende onderbroek. Ze keek kort achterom, glimlachte enigszins ongemakkelijk en dook daarna zonder enige twijfel het water in. Met zo veel water om Guenevere heen kostte het maar luttele seconden voor ze in haar ware vorm was. De schaamte was ze weer kwijt, de vrolijkheid weer terug. Ze voelde zich als een vis in het water. Guen spatterde met haar armen zwom terug naar de kant waar Drake stond. Ze ging aan de kant hangen en keek Drake aan.
"I-ik wil je iets laten horen." zei ze zacht. Drake had haar hele dag geweldig gemaakt en dit resulteerde in een overmoedige Guenevere.Ze schraapte haar stem, ze wist niet zeker of ze het nog kon. Ze begon zachtjes te neuriën en zocht naar de tekst. Dit was echter niet nodig, want ze zong het liedje automatisch. Het was een liedje in haar taal, een taal onverstaanbaar voor mensen. Het was een liedje over wensen en dromen, tenminste, zo kon Guenevere het best vertalen. De andere liedjes waren meer een soortje belachelijk make van mensen met teksten over het originele dieet van haar soort. Wat Guenevere zong vulde de ruimte. Guen had het gevoel dat Drake em zij de enigen op de wereld waren.
___
Dit is niet een definitie van kort posten, but it just happened to be that way.. qx

[Jewel's]

No Dd-line needed

Voldaan trok hij zijn broek omhoog en knoopte deze dicht. Hij trok de rits omhoog en liet zich op zijn bed vallen.
"Niet slecht..." mompelde hij zachtjes en grijsde. Zijn laatste relatie, dertig jaar geleden, kon er nu al niet meer aan tippen. Zijn bril had Chase weer opgezet en hij keek opzij. Zijn blik viel op zijn nachtkastje.
"Owh nee! "
Chase sprong overeind en nam zijn ei opschoot.
"Sorry, papa mag niet het verkeerde voorbeeld geven. Papa zegt sorry, ?????????????????????????" zei Chase beschaamd en schuldig.(Questionmarks are language maybe only Cynder can speak) Chase streelde het ei en zette het daarna voorzichtig terug op het fluwelen kussentje. Vervolgens liep hij met een krant naar de lounge room van de dorms en plaatste hij zich in een fauteuil.
___
This one's a lot shorter

[Jewel's]

"Won't you stop now?!"
Daar zat Yin dan. Zijn humeur was altijd makkelijk te verpesten, en dat irritante kleutermeisje achter hem had het helemaal voor elkaar. Gillen, zingen en onder Yin Hu's stoel schoppen was alles wat het meisje gedaan had sinds ze het vliegtuig mochten betreden. Lang had hij zich weten in te houden, zijn leven zou tenslotte een upgrade krijgen door naar Europa te emigreren. Nu hield hij het niet meer vol. Hij schoot overeind draaide zich om naar achteren keek het meisje aan. Ze leek geschrokken, wat exact Yin's bedoeling was. Wat echter niet de bedoeling was, was dat het meisje keihard ging huilen door het zien van Yin Hu's kwade, gele tijgerogen.
Zuchtend liet hij zich in zijn stoel zakken en keek hij naar het raam. Hij hoefde de verontwaardigde gezichten van zijn buren niet te zien. Er zat zo'n duf paar dat 100% voor rust en vrede op aarde was. Ze waren vast ook nog wel biologisch vegetarisch. Voor Yin lag een dikke man luidruchtig te snurken. Het kon gewoon niet slechter meer.

"Jamie Yin Hu Truman," mompelde de man van de douane waarna hij Yin zijn paspoort terug gaf. Door de douane was hij nu heen en Yin Hu had ook al in gecheckt. Het enige wat nog resteerde was het wachten tot zijn vlucht kon vertrekken. Yin Hu zette zijn rugzak naast zich op een stoel in de wachtruimte voor de vlucht LAX-AMS. Het zou een lange vlucht worden en hij had al vertraging. Zij eerste schooldag was in Los Angeles nog niet begonnen, maar Yin schatte dat dat nu ongeveer wel zou zijn in Europa. Het was hem toegezegd dat hij een dag later mocht beginnen in verband met wat onopgeloste zaakjes.
Zijn ouders had hij bijvoorbeeld gezegd dat hij wegging, maar hij had ze geen gedag gezegd. Hij huurde zijn appartement eigenlijk nog ee week door, maar hij heeft het contract een week eerder laten eindigen. Hij moest zijn ontslagbrief nog inleveren en zijn lockers op school nog leeghalen. Sinds Yin Hu negen jaar oud was, woonde hij op zichzelf. Zijn ouders hadden er geen inspraak over gehad, hij was gewoon vertrokken uit die gevangenis. Zijn ouders hadden waarschijnlijk toch niets gezegd, aangezien hij sinds zijn vierde jaar al als monster werd behandeld. Het was het lot, zo zag Yin het. Het lot had bepaald dat hij in een warm gezin met ouders met een goed huwelijk terecht was gekomen. Het lot had ook bepaald dat zijn vader en moeder hem verafschuwde Door een tragische gebeurtenis in het verleden.
Yin Hu was Sino-American. Zijn vader was een goed vermogende Amerikaan en zijn moeder was een arme Chinese prostitue. Yin's vader kwam regelmatig voor werk naar China toe. Hij had de vrouw van zijn leven toevallig ontmoet bij een bachelor party van een Chinese collega. Sinds dien bleef hij terugkomen bij Yin's moeder. Toen op een avond bleek dat Yin's moeder zwanger was, wilde haar pooier haar om laten brengen, ze hadden tenslotte niets meer aan haar. Yin Hu's ouders waren samen gevlucht en toen gebeurde het. Midden in de nacht liepen zijn ouders uitgeput door een stuk bos, uit angst dat de pooier haar zou vinden. Er verscheen een grote schim, deze schim brulde en viel Yin's vader aan. Zijn moeder sprong er voor, klauwen maaien in haar armen en benen. Maar het ergste was dat de reusachtige schim in haar buik beet, en daarbij haar kind en baarmoeder beschadigde. Yin Hu's moeder's ability was zelfgenezing, waardoor alles leek goed te komen. Zijn ouders verhuisden naar de V.S. en bouwde er een nieuw leven op met hun zoon. Maar tien bleek dat hij niet normaal was, verre van, toen werden ze 'alergisch' voor hem. Yin Hu kon het op een gegeven moment niet meer aan en ging het huis uit. Hij werkte hard voor de huur en om naar China te gaan om op zoek te gaan naar meer informatie over zichzelf. Nu 10 jaar later was hij wijzer geworden over zijn leven en op weg naar een groter territorium. Zijn warme persoonlijkheid van vroeger was veranderd in een norse koude persoonlijkheid, met een lauwe binnenkant.

Yin Hu schrok wakker. Hij was in slaap gevallen tijdens het nadenken, en fijn gewekt door het teruggekeerde geschop onder zijn stoel, niet dus. Geïrriteerd haalde hij een koptelefoon tevoorschijn en zette muziek aan. Hij pakte een reisboekje Nederlandse taal erbij om alvast een beetje te oefenen. Yin sprak tenslotte alleen Engels en Chinees.
"Lord get me out of this plane, quickly." mompelde hij zachtjes, waarna hij zich verdiepte in simpele zinnetjes vertaald van Engels naar Nederlands
___
Not as good as the first version which I lost, but still alright I think.

[LeKirst]

"Juist, dankuwel." Reageerde Penelope uiteindelijk nog nadat ze de handtekening van Mike's vader had ontvangen.
"Okay Mike, dan ben jij de enige die nog moet ondertekenen, maar dat kan ook wel in de bus. Ik heb nogal haast zie je. Je vader kan je spullen wel inpakken en naar school sturen, ik heb hem het adres al gegeven." Ze stopte de papieren weg in haar tas en reikte naar binnen om Mike's hand te pakken.
"Nog hartelijk bedankt meneer!" Ze zwaaide nog een laatste keer naar Mike's vader, en trok vervolgens Mike aan zijn hand omhoog zodat hij niet meer op de grond lag. Zonder nog langer te wachten sleurde ze hem mee terug naar het busstation en daarna de bus in.
"Ga maar zitten, het is geen lange rit." Ze pakte de papieren terug uit haar tas samen met een pen die ze bij hem op schoot legde. "Hierzo, onderteken dit even." Ze keek hem doordringend aan, nu maar hopen dat hij niet net zo klunzig was met deze papieren ondertekenen, dat zou een hoop gedoe schelen.

[LeKirst]

Tyler slaakte een zucht nadat Kay hem weer ergens had neergezet en vervolgens weer weggelopen was. Hij twijfelde of hij daar zou blijven zitten. Liever nog zou hij op staan en teruggaan naar de dorms. Zijn bed was comfortabeler om op te zitten en voor zich uit te staren dan de stoelen in de aula dat waren.
Wachtend op eigenlijk niks, en misschien een beetje op Kay, dat was tenslotte hetgeen wat Kay hem had geschonken, iemand of iets om op te wachten in zijn stille momenten, neuriede hij zacht een liedje wat in zijn hoofd was blijven hangen. Anders dan wat sommigen misschien dachten was Tyler een behoorlijke muziek fan. Al sinds hij klein was speelde hij gitaar, zowel akoestisch als bas en elektrisch. Daarnaast had hij, hoewel een relatief hoge, wel een mooie zangstem. De hele 'baard-in-de-keel' periode in de puberteit had hij overgeslagen, maar dat had hem wel achtergelaten met een mooie, heldere zangstem. Zingen hield hij dan ook wel van, maar enkel wanneer hij van mening was dat niemand hem kon horen.

[LeKirst]

Martin grinnikte zacht, en keek Chelsey na toen ze wegliep.
"Wacht even hier.." Mompelde hij tegen de mensen waarmee hij had gezeten. Vervolgens maakte hij zijn weg uit de aula, achter Chelsey aan.
"Hey!" Riep hij haar achterna, zijn lage stem die ineens veel luider klonk in de lege gangen. "Sorry daarvoor.." Vervolgde hij terwijl hij haar aankeek.
"Martin, aangenaam" Hij stak zijn hand naar haar uit en keek haar enigszins verwachtingsvol aan.

[Sopje]

Hij staarde naar het papierwerk dat Penelope op z'n schoot had gelegd. Mike bladerde bladzijde voor bladzijde het papierwerk door. Er stond onwijs veel tekst op de papieren. Mike had niet veel zin om dit allemaal door te lezen en stond op het punt om de plek die Penelope had aangewezen te ondertekenen, maar iets hield hem tegen. Hij keek naar Penelope. Het leek voor Mike's gevoel dat ze door hem heen keek vanwege die doordringende blik. Dit kan niet veel goeds betekenen dacht hij. Hij durfde eigenlijk niets te zeggen tegen haar aangezien ze er een beetje eng uit zag, naar zijn mening. "W-Waarom moet i-i..." stootte Mike uit. Het lukt niet om z'n zin af te maken. Hij heeft op de een of andere manier angst voor haar reactie. Als hij in een vertrouwde omgeving is, is hij niet meer verlegen, maar nu... Nu voelde hij zich totaal niet op z'n gemak en werd nog meer verlegen aangezien hij zo werd aangestaard. Mike zuchtte. Hij kon niet veel anders doen vanwege zijn verlegenheid, dus hij besloot om het papierwerk maar te ondertekenen.