Dante liet Lizz los. Martin's bezoekje aan de gang was niet makkelijk onopgemerkt gebleven en hierdoor voelde Dante de bui al hangen. Helaas kon Dante niet zo enthousiast reageren op Martin als Lizz. De aanvaring van de ochtend was nog niet voorbij, of de tweede aanvaring met Martin was al weer van start gegaan. Dante had ontkend dat hij iets met Lizz had, maar nu kon hij er geen doekjes meer on winden. Niet dat dat het grootste probleem was, dat niet. Het gene waar Dante zich het meest aan irriteerde, was het feit dat Martin Lizz zojuist beledigd had en dat pikte hij niet. Dat Martin Dante zelf beledigde, dat was dan maar zo. Dat Martin Lizz beledigde, dat maakte hem boos.
Dante merkte op dat Lizz weg wilde, net zoals hij dat wilde, al maakte hij geen aanstalten aangezien hij nog met zijn hoofd in gedachten zat. Toen hij dus wel door kreeg dat ze weg wilde, brandde hij zich vrij van Martin's handen. Het was niet de meest subtiele manier, maar er was geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om vriendelijk en beleefd aan Martin te vragen of hij 'alstublieft' zijn handen wilde weghalen. Eenmaal los draaide hij zich om en keek Martin monotoon aan. Het feit dat Lizz nog naast hem stond, ontglipte hem even.
"Sorry, waar heb je het over? Ik geloof dat ik het niet helemaal begrijp," zei Dante kort.
"Verborgen houden? Hoe kom je erbij. Is dit belangrijk genoeg dan om te verbergen?"
Dante ging aan een stuk door verder, waarbij hij steeds luider en bozer ging praten.
"Wat is jouw probleem Martin? Mij beledigen, vertrappen of wat dan ook is één ding, maar Lizz beledigen, flik je me niet. Je mag je dan wel hoog opstellen en jezelf heel wat vinden, en ookal is Lizz je vriendin, ik pik het niet als je iets zegt tegen Lizz dat haar minderwaardig maakt, of het nou als grap bedoeld is of niet. Want anders kan ik nog steeds terugkomen op de deal van vanmorgen, en dan maakt het me geen barst uit of het dormsgebouw nog staat vannacht."
Nu hij uitgepraat was, draaide hij zich om, en liep geïrriteerd het lokaal voor Engels in binnen. In ieder geval vandaag hoefde Dante geen meisjes van Martin op de kamer te zien, want hij kon niet garanderen dat ze de kamer nog zouden verlaten. Met een simpele illusie had Dante een normaal beeld van zijn uiterlijk gemaakt voor al zijn klasgenoten en de docent. Die glitters zou hij later wel weghalen.
